Veels te lang geleden

Oh boi, wat heb ik lang niets meer van mij laten horen. Echt heel erg. Maar ik heb hier zo mijn draai gevonden en sta niet meer van alles te kijken. Dingen worden vanzelfsprekend en ik heb niet meer zo de drang om alles met de buitenwereld te delen. En ik wil niet meer terug naar Nederland. Ik ben verliefd op dit land...

Maar goed, het gaat dus erg goed met mij. Met stage ook. Ik ga met plezier naar kantoor. Met z'n alle bami of nasi eten om 10 uur 's ochtends is eigenlijk best lekker en gezellig kan ik jullie verzekeren, haha. Ook het filmen en monteren gaat prima en mijn opdrachtgever is tevreden.

Ook heb ik zoveel lieve en leuke mensen leren kennen. Ik heb het gevoel dat ik opgenomen ben in een nieuwe familie. En iedereen kent elkaar. Het is echt een ons kent ons cultuurtje. Heel erg leuk.

Wel val ik soms van de ene verbazing in de andere. Maandag waren de verkiezingen. En gaat er toch wel heel anders aan toe dan in Nederland. Vrachtwagens volgebouwd met boxen rijden door de straat om 'hun' partij te verkondigen. Overal in de stad worden er feesten georganiseerd om de 'zwevende kiezers' over te halen. Overal in de stad hangen verschillende gekleurde vlaggen van alle partijen. Auto's hangen vol met vlaggen. Heel maf om allemaal te zien.

Daarnaast ben ik in een taxi gestapt met een televisie voorin en waarin de taxichaffeur doodleuk naast het rijden ook voetbal kijkt. Ik heb in een lekke boot gezeten waar we op een gegeven moment zulke natte voeten kregen dat we maar met onze eigen flesjes de boot zijn gaan leegscheppen. Ik kreeg als bijrijder een T-shirt van een politieke partij door het raampje geduwd en afwassen in de rivier omdat het water het niet doet.

Tja, je moet je wel een beetje aanpassen maar je krijgt er zoveel voor terug. Neem als voorbeeld het afgelopen weekend. Ik baal dat ik gebonden ben aan het geschreven woord omdat ik niet kan omschrijven hoe ongelofelijk mooi dat weekend was. Alles klopte. De natuur was echt prachtig, de groep heel lief en het eten was erg lekker. Ondanks de zware tocht omhoog (lees: vier uur heen en vier uur terug zwoegen door de jungle) was het uitzicht vanaf de Voltzberg het echt waard.

Jullie lezen het waarschijnlijk al, ik kan alleen maar heel erg positief zijn. Natuurlijk zijn er ook wel momentjes dat ik het eventjes heb gehad met het eeuwige wachten op van alles, de mentaliteit en het gefluit op straat. Maar ik baal echt dat ik hier nog een maand heb.

Ik ben dit land waarschijnlijk ook zo gaan waarderen omdat ik veel dichterbij mijzelf ben gekomen. Ik heb de tijd om een middag in de hangmat te liggen en gewoon helemaal niets te doen. Ik kan over dingen nadenken en alles een plekje geven. In Nederland is mij dat tot zover nog niet gelukt. Hier kan ik gewoon ontspannen omdat iedereen dat hier doet. Ik leef hier echt.

SU, ik kom zeker terug. Dat weet ik nu al!